Music

Deze ongrijpbare artiest werd in 1950 geboren in Surrey (Engeland) en kan bogen op een even veelzijdige als productieve carrière.



Toevallig deelt hij hetzelfde geboortejaar als gitarist Steve Hackett (die gisteren jarig was). Peter Gabriel verliet Genesis een paar maanden voor Hackett, maar samen schreven ze enkele van de mooiste (en soms pompeuze) pagina's van de Britse progressieve rock, met albums als 'Foxtrot', 'Selling England By The Pound' en 'The Lamb Lies Down On Broadway'.

Terwijl zijn voormalige collega in dezelfde wateren bleef navigeren, met een zekere mate van brille, gaf ex-aartsengel Gabriel er de voorkeur aan om terug te keren naar de roots en de grenzen van pop en rock te verleggen.



Tussen 1977 en 1982 lanceerde de artiest zijn solocarrière, waarbij hij vier albums op rij uitbracht, elk met alleen zijn voor- en achternaam als titel. Het was een briljant maar ongerijmd idee waar de marketingafdeling van zijn label Charisma (hetzelfde als Genesis) zich met hand en tand tegen verzette.

Hoewel Peter Gabriel zichzelf escapades op gevaarlijker melodisch terrein toestaat, weet hij altijd een handvol meesterwerken uit zijn tas te toveren. Zoals het luchtige 'Solsbury Hill' en het ontroerende 'Here Comes The Flood' in 1977. Het bijna industriële “D.I.Y.” en het uitgeklede “Mother Of Violence” in 1978. Het anti-apartheidlied “Biko” en het weelderige “Games Without Frontiers” in 1980. En niet te vergeten “Shock The Monkey” in 1982. 



Na deze vliegende start, vereeuwigd door “Plays Live” (1983), een van de beste live-opnamen uit de rockgeschiedenis, nam hij een minder hectisch tempo aan en sloeg hij, zoals gewoonlijk, een paar zijwegen in. Hij begon met filmmuziek, met name met “Birdy” en daarna het controversiële “The Last Temptation Of Christ” (1988) van Martin Scorsese. Meer dan ooit liet de artiest zijn status als vrije geest gelden.



Hij richtte zijn eigen label op, Real World, waarmee hij zijn verkenning van wereldmuziek voortzette. Hij neemt zijn pelgrimsstaf ter hand om talent uit alle windstreken op te sporen. Onder de tientallen muzikanten noem ik de Oegandese muzikant Geoffrey Oryema. Als je hem niet kent, luister dan meteen naar zijn 'Makambo'.



In het begin van de jaren 80 richtte Peter Gabriel in de buurt van Bath, waar hij zijn opnamestudio had opgezet, ook WOMAD (World Of Music And Dance) op, een festival dat diende als klankbord voor de muziek op het Real World-label.

Tussen het album 'Us' (1992) en het langverwachte 'I/o' (2023) heeft Gabriel opnieuw een weg gekozen zonder per se perfectie na te streven.

In 2000 kon hij natuurlijk niet weigeren om deel te nemen aan de ontluikende 21e eeuw en de Dome die voor de gelegenheid in Londen werd ingehuldigd met “OVO” en een reeks gasten zoals Neneh Cherry, Richie Havens en Liz Fraser.

Zoals de meeste artiesten van zijn generatie heeft hij ook het meer anekdotische offer gebracht van een coveralbum ('Scratch My Back' in 2010) en een symfonische interpretatie van zijn grootste klassiekers ('New Blood' in 2011).



Peter Gabriel, die in 2023 na een zeer lange afwezigheid terugkeerde naar het podium, heeft bewezen dat hij niets van zijn vrijgevigheid of gevoel voor humor heeft verloren. “Eigenlijk ben ik hier vanavond niet echt. Dit is een hologram. Ik doe het rustig aan op een paradijselijk eiland”, verklaarde hij in juni 2023 in het Sportpaleis in Antwerpen (België)...



(DC with AK - Picture: © Etienne Tordoir)



Foto: Peter Gabriel op het podium van het Torhout Festival (België) op 5 juli 1987