Geboren op 9 december: Joan Armatrading, onvermoeibaar icoon van de Britse rock

Ze werd in 1950 geboren in Basse-Terre, de kleine hoofdstad van het microscopisch kleine Saint Kitts en Nevis in de door de Britten gecontroleerde Kleine Antillen. Haar familie verhuisde naar Birmingham lang voor de volledige onafhankelijkheid van het kleinste landje in Amerika in 1983.



Het leven van Joan Armatrading kan eenvoudig als volgt worden samengevat: alles voor muziek! In haar biografie staat zelfs dat ze bij haar eerste baan werd ontslagen omdat ze per se haar gitaar mee naar het werk wilde nemen en er tijdens de pauzes voor haar collega's op wilde spelen! 



Nadat ze besloten had om naar Londen te verhuizen, kreeg ze haar eerste professionele contract in de musical “Hair” in 1970. Ze was toen net 20. Twee jaar later bracht ze haar allereerste album “Whatever For Us” uit, met de hulp van tekstschrijver Pam Nestor. Een paar dagen geleden, op 22 november om precies te zijn, bracht ze haar 21e studioalbum “How Did This Happen And What Does It Now Mean” uit, opgenomen in haar huis in Surrey.

Zoals gewoonlijk combineert ze zorgvuldig uitgewerkte orkestraties met strijkers (“Say It Tomorrow”), maar heeft ze ook plezier in het bewijzen dat ook een vrouw een gitaarheld(in) kan zijn. Het bluesinstrumentale “Back And Forth” laat daar geen twijfel over bestaan. Wanneer de Engelse muzikante haar favoriete akoestische Ovation in de steek laat, pakt ze behendig een van haar Stratocasters die door gitaarbouwer Tom Anderson is aangepast.



In een carrière van meer dan een halve eeuw heeft Joan Armatrading zeker een aantal grote successen behaald, maar ze is nooit een koningin van de populaire hitlijsten geweest. Hoewel ze verschillende keren genomineerd was voor zowel de Amerikaanse Grammy Awards als de Brit Awards in eigen land, won ze geen enkele. 


Tot haar bekendste composities behoren de akoestische ballade “Love And Affection” op een titelloos album in 1976 (haar stem is meesterlijk), “Drop The Pilot” of de reggae “Rosie” op het album “The Key” in 1983, het gesyncopeerde “Show Some Emotion” op het gelijknamige album in 1977, het sfeervolle “I'm Lucky” op “Walk Under Ladders” in 1981 en vooral het titelnummer van “Me Myself I” in 1980.

Je zult haar ook wel eens gehoord hebben in 'Don't Loose Your Head' op Queen's album 'A Kind Of Magic' uit 1986, zonder dat het in je geheugen is blijven hangen. Maar laten we eerlijk zijn, het is nogal low-key en ook niet een van Freddie Mercury's grootste hits. In 1997 deed ze ook mee aan een versie van Lou Reed's “Perfect Day” voor de BBC en een paar jaar later bood ze haar nummer In “These Times” aan voor de liefdadigheidscompilatie “Songs For Tibet”.



Sinds enkele jaren is ze echter uiterst discreet op het podium. Haar laatste grote Britse tournee was in 2018 en haar laatst bekende optreden was in maart 2023 in de Royal Albert Hall in Londen ter ondersteuning van de Teenage Cancer Trust. Op uitnodiging van Roger Daltrey (The Who) deelde ze de affiche met Richard Ashcroft (The Verve) en Lola Lennox (Annie's dochter). Ze bracht vijf nummers...



(Stéphane Soupart - Trad.: Fausto - Foto: © Etienne Tordoir)


Foto: Joan Armatrading op het podium van Vorst Nationaal in Brussel (België) op 28 maart 1985